باب یکصدو نود و نه( جشن چهارشنبه سوری )

جشن چهارشنبه - سوری - (درشب آخرین چهارشنبه - اسفند ماه )

جشن چهارشنبه سوری - با نام های "جشن سور" ، "جشن آتش " ، " جشن چهارشنبه پایان سال " و " شب چهارشنبه سرخ " نیز شناخته شده است ، این جشن یکی از جشن های قدیمی و بزرگ ایرانیان و آخرین جشن سال می باشد که زمینه را برای برگزاری جشن اصلی سال جدید نوروز مهیا می کند .

این جشن نزد ایرانیان قبل از اسلام در اواخر زمستان و ( 10 تا5 ) روز مانده به پایان سال در حالی که زمین در حال گرم شدن بود به کمک طبیعت برای گرم کردن زمین انجام می شد و به آن جشن سور ( جشن آتش ) می گفتند .

ولی پس از حمله اعراب و ورود اسلام به ایران این جشن مدتی به تعویق افتاد زیرا اعراب چهارشنبه را روز نحس و شوم می دانستند،  ولی بعد از قیام مختار شروع  و به شب آخرین چهارشنبه سال منتقل گردید، لذا در غروب سه شنبه خانواده ها با برپا کردن "سه کپه آتش" با فاصله یک گام ازهم ولی در یک ردیف به نیت سه اصل " پندار نیک ، گفتار نیک ، کردارنیک " در حیاط خانه یا میدان محله یا حاشیه شهرهای خود این جشن را آغاز می کردند و اعضاء خانواده از روی آتش می پریدند و زمزمه می کردند " زردی من از تو سرخی تو از من " و معتقد بودند با این عمل گرفتاری ها و آنچه باعث زردی چهره آن ها شده با کمک از پاکی آتش در طول سال جدید رفع و به سرخی می گراید

از دیگر آداب و رسوم جشن چهارشنبه سوری ، قاشق زنی ، فال گوشی و گره گشایی ، آجیل مشکل گشا و شال اندازی بود که هرکدام درمناطق مختلف ایران مطابق رسم خاصی برگزار می شد .